OVER DE FOTOGRAAF

De fotograaf – Wil Westerweel

Mijn naam is Wil Westerweel en ik ben een autodidactische “alleseter”. Al fotograferend merkte ik dat moderne architectuur en urbex-fotografie meer en meer mijn belangstelling kregen.  Het fotograferen van de vergane glorie”, de mooie “ouwe meuk” is uiteindelijk mijn grote passie geworden. Urbex-fotografie is trouwens een vorm van fotografie die de laatste jaren een groeiende belangstelling kent. Zo heeft  “schoonheid van het verval” buiten de kunst een rol van betekenis gekregen binnen de binnenhuisarchitectuur en is dit ook steeds vaker te zien in de reclamewereld (meubels, kleding, muziekclips, etc). Urbex is trouwens een afkorting van urban (beschaving ) en exploration (onderzoeken). Vrijwel al mijn urbex-foto’s maak ik op verboden terrein, de zogenaamde “forbidden places”. Hield ik me netjes aan de regels dan had ik de meeste van mijn foto’s nooit kunnen maken. Er wordt overigens nooit ingebroken; de vervallen gebouwen staan vaak vele jaren leeg, soms zelfs 5 tot wel 50 jaar, waarbij de natuur het nogal eens letterlijk overneemt; struiken en
klimop banen zich dan een weg door de verlaten panden; heesters en berkenbomen groeien soms middenin een groot fabriekspand. In het buitenland alleen al werden door mij 600 verlaten, vervallen gebouwen bezocht waaronder boerderijen, ziekenhuizen, fabrieken, kastelen, hotels en kerken. Ik fotografeerde hiervoor in België, Luxemburg, Duitsland, Frankrijk, Italië, Oostenrijk, Tsjechië, Slovenië, Kroatië, Polen en uiteraard ook in Nederland.
Symmetrie, trappenhuizen, maar ook wel binnenvallend sfeer- of strijklicht
naast  “stille getuigen” hebben daarbij mijn bijzondere interesse.

Compositie, mooi licht, een niet alledaags standpunt en een passende toning spelen daarbij ook een grote rol. Ik werk trouwens alleen met bestaand licht; gebruik absoluut geen flits, filters, lampen of iets dergelijks. En er wordt ook nooit iets in scene gezet. Is het licht niet optimaal dan kom ik gewoon een dag later terug in de hoop dat opnames dan wel het gewenste resultaat te zien geven. Maar belangrijk voor mij is dat de foto pas geslaagd als deze een gevoel
oproept bij de toeschouwer. Eenmaal teruggekeerd van een urbextrip verdiep ik mij altijd in de geschiedenis van het gebouw dat ik bezocht heb zodat ik later het verhaal achter de foto kan vertellen.

Mijn motto is : ” take nothing but photos, leave nothing but footprints “.
Heel veel kijkplezier gewenst !

De passie – spanning en verval

wel eens met ingehouden adem in een van de stoffige lockers van een verlaten fabriekspand gezeten terwijl de beheerder van het gebouw op enige meters afstand langsloopt? Op m’n website laat ik graag de urbexfoto’s zien die ik na dit moment heb weten te maken.
Trouwens, na dit lockeravontuur heb ik minstens 600 locaties in het buitenland bezocht tijdens m’n jarenlange omzwervingen door Europa.

Heel graag neem ik je mee naar de wereld waarin ik me echt thuis voel, namelijk die van het op tijd wegduiken, de adrenaline, het stof, de kuitenbijters, het mooie licht, de verbazing, de gammele houten vloeren, de beveiligers en vooral … die van de werkelijk adembenemende locaties.